пишува: МИРЈАНА НАЈЧЕВСКА
Етничката припадност доби ново, повеќеслојно значење во Македонија. Етничката припадност стана дел од голем број (да не речам сите) останати идентитети на граѓаните на Македонија, ги обликува, им дава боја, а по потреба и потполно ги заменува.
Во Македонија не може да си само политичар. Мора да бидеш политичар Македонец, Албанец, Ром, Турчин, Србин, …
Не си пратеник кој ги претставува граѓаните, туку си пратеник кој ги претставува Ромите, Турците, Србите, Албанците, Македонците.
Не си министер кој раководи со одредено министерство, туку си Србин, Тучин, Албанец, Македонец, Ром кој добил во владеење одредено министерство кое треба да работи во интерес на етничката група која ја претставуваш.
Кога се вработуваш, кога напредуваш кариерно, кога стануваш директор или амбасадор или член на Управен одбор, или заменик министер или …, не се вработуваш, напредуваш кариерно, стануваш директор или амбасадор или член на Управен одбор, или заменик министер или … затоа што си најсоодветен кадар за тоа место, туку затоа што припаѓаш на одредена етничка заедница.
Етницитетот во Македонија не значи едноставно дека заради своето раѓање си поврзан со одредена група луѓе со јазикот, културата, историјата, традицијата, туку дека си приморан јавно и во секоја можна ситуација да се декларираш како таков, приморан си да припаѓаш на соодветна партија, приморан си да застапуваш интереси само на конкретна група, приморан си да застанеш на страна на етничката група на која и припаѓаш, приморан си да бидеш дел од играта на броење и делење и мерење на должината и силење и постојано призивање на духовите на минатото, приморан си да припаѓаш на етничката каста во која си се родил.
Институтот правична застапеност во Македонија е доведен до апсурд кој ги брише идеологиите, ги брише различните вредности кои ги застапува одредена група граѓани, го брише индивидуалното, и одново и одново ја наметнува психологијата на колективитетот.
Во моментот кога присуството на претставниците од различни етнички заедници во власта можеше да биде постигнато единствено со постоење на етнички дефинирани партии, ние граѓаните на Македонија ја изгубивме битката за граѓанска држава, за индивидуални права, за напредок кој може да се базира единствено врз максимално и најсоодветно искористување на целокупниот интелектуален и професионален капацитет на државата.
Во моментот кога ќе разбереме дека етничката припадност е многу приватно, многу лично нешто кое е само еден меѓу мноштвото идентитети на еден човек, и кога ќе ги демаскираме партиските манипулатори кои ја наметнаа играта во која етничката припадност е главен адут со кој се освојуваат најголем број поени, во тој момент ќе можеме да ја почнеме борбата со корупцијата, непотизмот, градежната и ѓубрарската мафија, со локалните газди и лажните авторитети (кои не можат да понудат ништо освен етницитетот и можат да постојат единствено во затворениот етнички круг).
До тогаш најважно нешто ќе биде дали министерот ќе биде Македонец или Албанец, дали натепаниот е Албанец, а напаѓачот Македонец или обратно и дали училиштето кое нуди најнеквалитетно можно образование носи име на македонски или албански или турски или српски или ромски… лик од минатото.
